pacjent po tracheotomii

Wykonanie tracheotomii jest często zabiegiem ratującym życie. Udrażnia drogi oddechowe i pozwala pacjentowi na w miarę normalne funkcjonowanie.  W praktyce stosuje się dwa rodzaje rurek - tymczasowe, z tzw.balonikiem i rurki, które z różnych względów ma pacjent na stałe (np.w przypadku schorzeń nowotworowych czy braku możliwości przywrócenia fizjologicznego toru oddechowego). Typ rurki, jaki jest założony u pacjenta warunkuje zarówno sposób postępowania terapeutycznego, jak i pielęgnacyjnego(o tym za moment). Pacjenci, którzy potrafią oddychać samodzielnie mają usuwane rurki (tzw.dekaniulacja, zwykle poprzedzona badaniem endoskopowym w celu oceny drożności dróg oddechowych i możliwości usunięcia rurki), otwór zarasta się bardzo szybko i pozostawia niewielką bliznę w miejscu założenia. Żeby zrastanie przebiegało bez powikłań ważne jest, aby miejsce po rurce utrzymywać w czystości a brzegi otworu (rany po rurce) sklejać plastrem. Opóźnienie zarastania jest często spowodowanie, np. miejscową infekcją bakteryjną i wówczas postępowanie należy uzgodnić z lekarzem. Wracając do typów rurek i postępowania z pacjentem.
1. rurki z balonikiem-są zakładane we wczesnym okresie leczenia pacjenta, umożliwiają np. podłączenie do respiratora lub zastosowanie innego trybu postępowania z chorym; posiadają tzw.balonik, który napełnia się powietrzem (przy użyciu strzykawki), jego zadaniem jest lepsze przyleganie do ścian tchawicy i uszczelnienie dróg oddechowych  (zdjęcia zaczerpnięte z internetu www.sumi.com.pl)

                                                    

 

Pacjenci z tego rodzaju rurkami mogą być karmieni drogą doustną. 

WAŻNA UWAGA!!!!!!

Do karmienia należy napełnić balonik-zapobiega przedostawaniu się pokarmu do dróg oddechowych. Po karmieniu balonik odpuszczamy-profilaktyka powstawania odleżyn w tchawicy

2. rurki stałe – zakładane są, jak wspomniałam wyżej, w momencie kiedy pacjent nie może oddychać drogą fizjologiczną. Ważne jest, aby zwracać uwagę na rodzaj rurki. Dla celów nauki fonacji i połykania potrzebna jest rurka z fenestracją lub tzw.okienkiem

                                                                                                           

 

Rurki zakładane na stałe składają się z dwóch części, taka budowa rurek pozwala na prowadzenie toalety (mycie rurki), po wyjęciu rurki wewnętrznej można tę drugą zamknąć koreczkiem (TYLKO JEŻELI JEST RURKA Z FENESTRACJĄ!!!!!!) przywracając normalny tor oddechowy i wykonywać, np. ćwiczenia fonacyjne (rysunek ze strony www.sapere.it)

                                                    

 

Jeżeli  Państwo nie macie wprawy z postępowaniem z pacjentem z rurką tracheotomijną proszę zwrócić się o pomoc do lekarza lub pielęgniarki.

W przypadku nauki połykania nasze działania są takie same jak z każdym pacjentem z dysfagią, czyli rozpoznanie problemu, dobór metod i technik postępowania, techniki czyszczące, itp.

Jeżeli pacjent ma nie zarośnięty otwór po rurce (przyczyny wymienione wcześniej), może się okazać, że drobiny pokarmy przedostają się na zewnątrz. Co wówczas? Przyczyn teko zjawiska może być kilka i wszystkie z nich bierzemy pod uwagę. Zacznę od tych „najłagodniejszych”, czyli pacjent ma trudności z połykaniem takie, jak przed usunięciem rurki, np. zaburzona faza i dodatkowo, np.penetracja, ale brak rurki powoduje pewnego rodzaju „otwarcie” drogi przedostawania się jedzenia na zewnątrz. Wtedy należy-dokładnie ocenić jeszcze raz połykanie (odruchy podniebienno-gardłowe, uszkodzoną fazę), zastosować adaptację posturalną, zmianę konsystencji jedzenia i dodatkowe techniki czyszczące.

Kolejna przyczyna, zdecydowanie poważniejsza, to osłabienie całej mięśni ówki w tym zakresie lub przetoka pomiędzy przełykiem a drogami oddechowymi. Zaleca się, w porozumieniu z lekarzem, wykonanie dodatkowych badań w zależności od stanu pacjenta –rtg z kontrastem (widać w jaki sposób kontrast przechodzi przez kolejne fazy i gdzie jest problem) lub badanie endoskopowe. Decyzję podejmuje lekarz. Warto wtedy poczekać z karmieniem doustnym do momentu wyjaśnienia problemu. Jeżeli nie występują żadne z wyżej wymienionych, wdrażamy postepowanie jak w przypadku dysfagii.

Mam nadzieję, że ten wpis troszkę ułatwi postępowanie z tego typu pacjentami. Jeżeli nasuwają się jeszcze jakieś pytania, jestem do dyspozycji.

Pozdrawiam…